حکایت ظلم خان

                           حــــــــکـــــایــــــت      

                       عاقبت ظلم خان بر رعیت

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷/

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷/

بــــنـام یـــزدان پاک و خــــوب  و دانـــا

                                کـه او هـم قــــادر هــسـت و هـم تــــوانـــا

نـوشـتـیـم ایـن سـخـن را یــادگـاری

                                  کنــیــم چـــنـد تــا نـصــیـحـت تا بدانـی

اگـر چــه مــردمــان را ســاده بـیــنـــی

                                  کـــه آخــــر جای ما یک مــتـر زمــیـنی

تــــو امـــروز تـــــیــــغ بران دســــــت داری

                                  نــــیـــایــد فـــــردا از دســــت تــــو کـاری

گریـــبـــانــــت بــگـیــــرد آه مـــظــلـــــوم

                               در آنـــجـــا نامـــه هـــایــت هــست مـکتـــوم

تــــــو گفـــتی آشـــنایـــی داری با درد

                                   چـــــرا چون خاک مرده گشته ای سرد

تو آیا فکر نمـودی لحظـــــــه ی مـــرگ

                                   چگونه خشک میگردی تو چون برگ

خـــدایــی کــه شــمــــا را کـرده اربـاب

                                 شـفارش کرده که بیدارشــــو از خــــــواب

بــــــدانـــیــم لـــــــذت خــــواب ســـــحــــر را

                                  بــــه خـــواب مــــــانــــدیــــــم آغـاز ســــفر را

هـــــمـه در فــــکــر آذوقــــــه و تـــــــوشــــه

                                 بـــــــه خـــــواب رفـتـــیم و عـــــالم در خـروشه

ما در فکر  خـــــیال وثــروت هســـــتـــیم

                                 چـــو پــلــک بـــر هـــم نـــهــاده دیـــده بستیم

ســــخن با تـــو بـــــگویــــددر کجایی

                              بگویــــی ایــن چو خواب است و واهی

ولـــ-ی آن جــا دگر اربابی ات نیست

                               نــــدا آیــد کــه این ظالم دگر کیست

نگاهی کن ببیــن هست آشــنایی

                             کـــــــه باز ظــــــلمی در این دنیا نمایی

   چرا خان نام خود بــــنــــهادی ایـــن جا

                           در ایـــــن جا نوبـــتـــی هم هســـت با مــــا

دگـــر فــرمــانــبــر تــو رعــیــتــــت نـــیست

                            دگر ناظر نمی گیــرد دو از بـــیــســــت

ز ترس خان گرســـنـــــه ای نـــخـــابــد

                             بـــکـــــش حــــــالا تو جــــــــوره بــی حد

خیالت بـــرده بــــود کــه آخــرت نــیــســـت

                                   که روز محشر و فرمـــــانـبــــــرت نــــــیست

چــــــقـــــدر  تـــــو لـــذت از ظـلمت نمودی

                                   چـقدر از مــال ایــــن مـــــردم ربــــودی   

چقدر گفتند که خان بگذر تو از مال

                                  که او بــــــــــــا سیلیت کور گشت به هر حال

تــــو اربــــــــاب بـــــــودی و یـــــــــــک ده گرسنه

                                  نکــــــــــــرده فــــــــــــــکر خودش هم هست بنده

تو فــــــــــــــــــکر کردی که چون خانی خدایی

                                 نـــــــــــفــــــــهــــــمــــــــیـــــــــدی تـــــــو از بیچارگانی

خداونـــــــد چـــــــــرخ را بـــــــــر دست تو داد

                                  همان کس که به تو داد بردی از یاد

 به سیــــــــــلی گــــــور گرداندی تو بی نان

                                چقدر زشــــــــــت است مرد زانو زند خان

 بیبین حــــــــــــالا ســــــــر زانـــــــوی خود را

                                  گرفتی ده به یــــــــــک از رنـــــــــــــج انها

 چو سخت بود حکم شلاق بر یتیمان

                                  هزار لعنت به شاه و بر تو ای خان

 خــــــــــدا لعنت کـــــــــند ان شــــــاه ملعون

                                 مکیدن قــــــــطره قـــــــــطره از هم خون

 تو گـــــــــــفتی کـــه بــــــرگـــــــشته از انجا

                                به زنجیرت گشند بر پشت ان شاه

 در ان دنــــــــیا به باغت بود چراغی

                                 درست با ظـــــــــلم کردی سبزه باغی

 تو حق چند نــــــــــفر بیچاره خوردی

                                  به گردن زنگ چــــــــــارپایان سپردی

 چرا ان دست که چوب اورد شکستی

                                تو گفتی که خدا نیــــــــست تو هستی

 بگو ان خان مـــــــــــیر پنـــــجت کجا مرد

                                   پسر شاه گـــشت واشرف ابروش برد

 خدا یک چنـــــــد صباحی فرصتت داد

                                   تـــــمام زنــــــدگـــــــیــــــــت  دادی بر باد

 نــــــــــدا امــــــــــــــد نگفتم وعده نزدیک

                                   به اه کی نمودی وضع خود شیک

 تو با ظلمت چو اتش می ربودی

                                    تو از این قـــافله جا مانده بودی

 شنیدی که خــدا توبه پذیر است

                                    ولی درحق ناسش سخت گیراست

 بدانید مردمان اخر هـــــمین است

                                    که منزل گاه ماست زیرزمین است

 سخن سنجیده گــــــــــفتــم تــــا بدانی

                                    جهنم مــــــنـــــــــزل اربـــــــــــــاب وخانی

 بگفتا من تورا قــــــــــــــــــران بـــدادم

                                   به دستوراز مــــنت فرمــــــان دادم

 فقط ترس ازمن رب داشته باشید

                                 چونام مـــــن به دل افراشته باشید

 نگاه کـــــــــــــن آخـــــــــــــر خان وخوانین

                                گهی زین رابه پشت گه پشت برزین

 دودستت پیش رب هر دم دراز کن

                                  تو رهــــــــــــــبر را دعا بعد از نماز کن

 خـــــــــمــــــینی امد و خان را زمین زد

                                  او حـــــــــــــرفی از خدای آن مبین زد

 همیشه نهضت ان مــــــرد بر جاست

                                  به راه راست رویم تا رهــبر ماست

سروده از :::::::قاسم رنجبر ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::