غزل غمگین

                                تنهای تنها

از کوچه تــــنهایــــــت ٰ تــــنهای تــــــنها میروم

                     با مــوج اشکم بی صــدا آن سوی دریــــا میروم

نام تو را من خط زدم اندر کـــــــــــویر ســینه ام

                    با تو نـمودم من وداع ٰ بی تو از ایــــنجا مـــیروم

در آن گلستان خیال چــون بــــــاد پـــایـــیز آمدی

                   ارزان بدادی عشق خود ٰبــــی عشــق دنیا میروم

آتش زدی بر زنــدگی بــــا شعله اش خندان شدی

                     بــا آه و درد و نالـــــــه ام با صـــد تمـــنا میروم

من میروم از قــــــلب تــو اما تو در قـــــلب منی

                     تا تو بسوزی با دلــم بــا دیـــــــن و ترسا میروم

از قله های آرزو فــــــتح کــــرده ای نــفرین من

                    قــاسم دگر دیوانه شد ٰ مــجنون به صحرا میروم

قاسم رنجبر 31/5/90

                                              زخم کهنه

اشك من آخر بريزد بر گل و گـــلزار تو

                                    اشتياقي نيست دگر بر لحظه ي ديدار تو

چشمه ي اشك تمنا خشك گرديـداز فراق

                                    روزي آيي رفته باشدعاشق وغمخوار تو

ناله هاي عاشقت آخر به سنگ تبديل شد

                                     زير بار غم شــكستم از پـــــي كردار تو

اين دلم دارد هزاران زخـم كهنه از شما

                                     اين جراحت هاي قلبم مـــانده از ايثار تو

ناله هايم بر در و ديوار خــانه ماندنيست

                                    عاقبت آهم بــــگيرد بــــر دل بــــيمار تو

قاسم ازعشق تومي گفت وبه خود مي باليد

                                  فاصله انـــداخت ميان چشم و دل ديوار تو

قاسم رنجبر3/4/1392                                                          

                                    جشن مهر

اگر در خاک کوی تو زنـــد تیشه بــه سر فریاد

                      که بعد از رفتن  شیرین دگر پـــوسید دل فرهاد

به جشن مــــهر تو آیـم بریزم صد گـــل تحسین

                      بزن مطرب به آن تـــارت بـــده ساقی می بیداد

سحر در آن نماز عشق دعایی کن تو ای ساقی

                           شب هجران من شــمعی بـسوزد بر رخ شمشاد

گل نرگس چنین بــاید بـــهارش در خزان دیدن

                         دمی بنگر به این دنیا چـــگونه میرود چون باد

دل کافر بـــسوزانم بــــه ایـن اوضاع و احوالم

                         شبستان مرا دیـــــگر نـــمانده عــــشقی بربنیاد

غم و اندوه من بـــنـــگرکه سـالها همدمم بودند

                    حــذر کــن ازغــم وغـــصه چو آید روزگاری شاد

 دل صـاحب قــــرارمن شکستی با سخن هرجا

                         مرا بــا زخم روی بال سپردی دست آن صیاد

بزن تیرخلاص برمن که رسم عاشقی این بود

                        که قـــاسم از خدا خواهد تمام لحظه هایت شاد     

                                نفرت

امروز كه دلگيرم زتــــــو ،دلـــتــــنـگ فردا ميشوم

           بیزاری از من مـــــیروم  مــــجنون لــیلا میشوم                    

 من عاشق تو گـــــشتم و تو دشــــمن اين دل شدي

                باشد کــه دیگر بــعد از این چون اشک رویا میشوم

    بنگر كه دردت تا كـــجـــا ريــــشه زده بـر جــان من

                  خوردم قسم بـــر جـــان تــوبـی تو چه شیدا میشوم

با رفتنت حــــتي دگــــر در گريه هم حـــسي نبود

                  يك قـطره از چـــشمــان تــو من سيل غمها ميشوم

  در کوره راه زنــدگی مـــست دو چــــشمانت شدم

                    با رفتــنت از پـــیش مــن بـــــر دار هیدا میشوم

قاسم دگر حـــرفی نـــــزد در آن شـــــب بارانیت

                نفــــرت ز مــــن داری عـزیز از دور تماشا میشوم 

                                     آشفته

آتشي بر جان مــــــن زد آن نـــگاه مـــست يار

                     كي فراموش مي شـــود اين خـاطرات ماندگار

          بر دل و بر جــان من آتــــش زدي با هر نگاه

                      شعله انداختي به جـــــانم بــا رخـت زيبا نگار

          اين دلم با زلف تو آشـــــــــفته شد در بند تاب

                     كي تــوان بـار ديگر دل را  كـــشم در زير بار

          دل گــــرفته در غروبي از  خـــودم تــا بيكران

                       طاقت حــرفش ندارم مي كَشم خود را بـه دار

قاسم از دنياي بي مهري يارش رفتني است  

                     مي نويـــسد صد هزار نفرين به تواي روزگار

                                مرغ عشق

به چشم خویش دیدم من که یار دردم ندید و رفت

                       به جان خسته ی این دل کـــــه آه دل شنید ورفت

چرا یار از دل غمگین نگاهی سوی یارش نیست

                        که نقاش چهره ی ازغــم چونقش من کشیدورفت

اگر زانـــو زدم در غـــم اگر در خود شکستم من

                    که درگ_لزار عشق من  چـومرغ عشق پریدورفت

نشستم با هزار افــــسوس به کـنج بی کسی هردم

                       که در بازار یـــکرنگی دورنـگی اوخرید و رفت

دل قاسم  شکستی توبه دسـت روزگــــار خـویش

                         که آن تلخی زهر عـــشق نپرسیده چـشید و رفت

×××××××××قاسم رنجبر ××××××26/5/1392×××××× 

تا جا م گرفـــــــتم مــــن از ســـا قی بد نام                               

                         از گوهر گیتی نــــــشوم مست به این جام

ما را به کجا میبری ای چــرخ پر از تاب

                         ترسم بـــــبرد خاک مراکــــوزه ی فرجام

دیوانه اگر خـورد از این کوزه ی  دردم

                           بی مطرب ومی ٰمیکده را رنگ سیه فام

ســـبز است به دل درد زیادی ز مکافات

                            از تجربه او چنیــن پا بنهادیم به این دام

کوشــش بنما قـــــاسم اگر هست سراطی

                            کز راه کج آورده شوی راست بدین نام

×××××××××××قاسم رنجبر ×××17/5/1387××××××

        تو را دعوت به دل كردم ،چرا كه روح و جان بودي

                         چو چشمم ديد جمـال تو ســــروده بر زبان بودي

لبانم نام تو مي گفت چـو گــــوشم شوق گفتارت

                  كه پا فرمـــــــانبر دل بــــــود خيالم آسمان بودي

نه فرمان ميدهد عــــقلم نه دســــتم ميرسد جايي

                نوشتم نازنــــين من، تــــــــــو عشق ديگران بودي

سر و گــــردن نهادم كج به پيش خانه ي دشمن

                زماني عــــاشقت بودم ،تو مــــــــعشوق فلان بودي

 تن رنجور من ديگر نمــــــــي آيد بـــه درگاهت

                  بدان از چـــــشم دل رفـتي ،تو با من آنچنان بودي

من افتادم به دام تو ،تـو افــــتادي ز چــــشمانم

                     براي پـاكي عـشقم ،تـــــو نــــــفرين زمان بودي

          كجا بايد رود قــــاسم ز دســــت بي وفايمهر 

                               چنين بـــودم چنان بودي همين بودم همان بودي

                                       دشمن       

تو بودي يار و غمخوارم ولي امروز شدي دشمن

            چرا خنجر كشـــــي از پشت بزن از روبرو بر من

دلم در قيد دنــــــيا نيسـت تو بشكن اين دل تــنها

             كه عـــشقت مـــرده دراحساس سياهي جامه اين تن

بياد آن شب مهتاب كه عشق پــــيوند دل ميزد

             مـــحبت كه فــــرو بــنشست چـو كـــينه ميزند دامن

قبيله فكر كوچ آمد من و دل مانده در قشلاق

             چو پـــيونـــدي مــــيــان مــاست مثال آتش و خرمن

         ز قــــــاسم تو بگير احوال كه امروزش چگونه رفت

               كه بي تــو لحظه اي بودن حرام است زندگي بر من